मे २०१३ महिन्यातील १६ तारीख, मी माझ्या गावी थोडा रुटीन बदल म्हणून निघालो होतो. जाताना बस मद्धे एका आर्मी मद्धे असलेल्या एका तरु सैनिकाशी ओळख झाली. तो पण काही कामा निमीत्त आपल्या गावी निघाला होता. आमच्या गप्पा सुरु झाल्या, मी त्याला म्हटले "मला आर्मी मधील लोक पहिले की खूप प्रेरणा मिळते. तू आर्मी मध्ये कुठे असतोस आणि नक्की काय करतोस?" मी विचारले. तो म्हणाला, "आमची पोस्टिंग तशी बदलत असते. अनेकदा आम्ही सीमेपासून थोडे आतच असतो. माझे काम मुळचे Casualty सांभाळणे हे आहे. म्हणजे कोणी कधी जखमी झाले तर त्याला लगेच उपचार मिळावे त्यासाठी तयार असणे. कधी कधी निसर्ग कोपतो तेव्हा तिथे आम्ही बचावकार्यासाठी जातो."
गप्पांच्या ओघात तो जे बोलला ते खूप प्रेरणादायी होते. "माझे आई वडील तसे अडाणीच, पण त्यांचे पहिल्यापासून सांगणे होते 'समाजासाठी नेहमी माझ्या मुलांनी काम केले पाहिजे.' म्हणून त्यांनी लहानपणापासून आम्हाला खूप वेगळी स्वप्ने दाखवली. माझा एक भाऊ पोलिस मध्ये आहे, दोन भाऊ शेती करतात, एक भाऊ गुरांचा डॉक्टर आहे व मी सैनिक. माझ्या ६ पैकी ४ बहिणींचे लग्न झाले आहे, दोन बहिणींचे मिस्टर आर्मीमध्येच आहेत. माझा बाप खूप भला माणूस आहे, खूप चांगला माणूस आहे."
"मी जेव्हा जेव्हा घरी येतो, तेव्हा माझी आई मला नेहमी म्हणते, 'मला त्यो एटमबॉम्ब बघायचा आहे, येताना घेऊन ये.' माझ्या घरात तर माझ्या वडिलांनी अनेक पराक्रमी सैनिकांची चित्र लावली आहेत. पराक्रम गाजवण्याचा क्षण प्रत्येक सैनिकाच्या आयुष्यात यावा असे आम्हाला नेहमी वाटत असते. माझ्या बायकोला तर मी नेहमी घरातून निघताना सांगतो, 'काहीतरी मोठे करून दाखवण्याची संधी मला मिळू दे, अशा शुभेच्छा दे. मला पण राष्ट्रपतींच्या हस्ते पुरस्कार मिळतो आहे असे चित्र पहा.’ ती मला निरोप देताना कधीच रडत नाही. तीला जसे जमते तसे 'आई लव यू' म्हणते."
बोलता बोलता त्याने त्याचे पाकीट बाहेर काढले व त्याच्या कुटुंबाचे काही फोटो तो मला दाखवू लागला. त्याच्या पाकिटामध्ये आणखी एक फोटो होता, खूप वेगळा…. तो फोटो त्याचा व त्याच्या खांद्यावर हात ठेवलेल्या दोन मित्रांचा. (ते दोघे वेगळ्या जाती धर्माचे होते हे दिसत होते.) मी विचारले "हे कोण?" तो म्हणाला "अरे हे माझे भाऊच आहेत रे. Brothers with different Mothers.”
पुढे मी जरा सिरियसच होऊन त्याला विचारले "पण तुला काय वाटते, सध्या जे सीमेवर चालले आहे ते? पाकिस्तान आपल्याला इतका त्रास देतो त्यावर." तो हसला व म्हणाला "मित्रा, अरे इतका सिरियस नको होऊस रे. आपण काही कमजोर नाही रे… आपण समर्थ आहोत या सर्वाशी लढण्यासाठी."
शेवटी तो जाता जाता म्हणाला, "मित्रा, माझा बाप तर मी जेव्हा निघतो ना, तेव्हा नेहमी मला म्हणतो, 'पोरा विजयी रहा. कधी हार नको माणूस, मोठे नाव कर. देशासाठी प्राण द्यावा लागला तर नक्की दे. असे झाले तर मी मुळीच रडणार नाही, उलट माझी छाती अभिमानाने भरूनच येईल. त्यावेळी मी नक्की म्हणेन "पोराने, माझे नाव काढले." शेवटी पाठीवर हाताने ते थोपटतात व म्हणतात "नेहमी चांगला माणूस हो."
अकोले Stand आला आम्ही उतरलो एकमेकांना बाय बाय झाला. "चल मित्रा भेटू, पुन्हा कधी संधी मिळाली तर. " असे बोलून तो त्याच्या वाटेने निघून गेला. नंतर पुन्हा कधीच तो भेटला नाही. आज त्या सैनिक मित्राला भेटून दीड वर्ष झाली… पण त्याची आठवण येते नेहमी …
असेच काही महिन्यांपूर्वी त्याच्याबद्दल त्याची आठवण काढत असाच विचार करत बसलो असताना … एका प्रतीष्ठीत मराठी News Chanel वर बातम्या सुरु होत्या. पहिलीच बातमी मी ऐकली आणि माझ्या डोक्यात एक तिडीकच गेली. बातमी होती ची, "Sunny Leone पुन्हा एकदा चर्चेत. का तर म्हणे 'इंटरनेट वर मागच्या वर्षी 3,50 करोडच्या वर तिच्या नावाने सर्चिंग झाले. जवळ जवळ १० मिनिटे ही बातमी सुरु होती.
वर्तमानपत्र, News Chanel यांचे महत्वाचे काम ज्ञान देणे, माहिती देणे व मनोरंजन करणे हे असते. पण मला या बातमीचे स्वरूपच समजेना, यात कोणती अशी विशेष माहिती, ज्ञान व मनोरंजन देण्याचा त्या News Chanel हेतू होता हेच मला उमजेना. त्या वाहिनीच्या मुख्य संपादकांना मी ओळखून होतो. रागातच एक SMS Type केला, पाठवणार तोच थोडा थांबलो. जरा विचार केला, 'उल्हास तू लगेच प्रतिक्रिया देतो आहेस व तू नकारात्मक विचार करतो आहेस. थोड थांबून पहा.'
बरे असे नव्हे की ते News Chanel चांगले कार्यक्रम दाखवत नाहीत. खूप चांगले उपक्रम, चांगल्या बातम्या त्या News Chanel वर नक्कीच बघायला मिळतात. मग मला इतका प्रचंड राग का आला होता, याचा विचार करताना मला असे लक्षात आले की, त्यावेळी भारतीय सीमेवर जे वातावरण होते त्याने मी खरतर आतल्या आत खूप बैचेन व दुखी होतो. कारण सीमेवर काही भारतीय सैनिक शहीद झाले होते व देशातील काही नेते मुक्ताफळे उधळत होते. परिस्थितीचे विशेष गांभीर्य कुठेच दिसत नव्हते.
मी मनातल्या मनात राग व्यक्त करण्यापलीकडे काहीच करू शकत नव्हतो, ही हतलबता मला जास्त जाणवत होती. त्यावेळी सलिल कुलकर्णी व संदीप खरे यांच्या "आयुष्यावर बोलू काही" या कार्यक्रमातील एक कवितेच्या ओळी मला आठवल्या. 'मी मोर्चा नेला नाही, मी संपही केले नाही. मी निषेध सुद्धा साधा, कधी नोंदवलेला नाही.' त्यात ती बातमी ऐकून, मनात कोणीतरी खोलवर झालेल्या जखमेवर मीठ चोळल्यासारखे झाले होते. बराच वेळ विचार केला, काहीच सुचत नव्हते. काय करू?, काय करू? मी हा निषेध नोंदवणार SMS पाठवू का नको?
मग विचार केला, नको हा असा Negative SMS नको पाठवूया. काहीतरी वेगळा SMS Type करून पाठवूया. बराच विचार केल्यानंतर एक SMS Type केला, "सर नमस्कार, १५ ऑगस्ट जवळ येत आहे. त्या निमित्ताने आपल्या News Chanel च्या माध्यमातून आम्हाला जास्तीत जास्त भारतीय सैनिकांच्या शोर्य गाथा ऐकवाल का? दाखवाल का?" आणि तो Type SMS त्यांना पाठवला.
लगेच समोरून ने उत्तर आले "Sure ".
मला खूप बरे वाटले, मनात एक आशा पल्लवित झाली. मग विचार केला की, हा SMS फक्त त्यानांच का?, इतर माध्यमांना सुद्धा पाठवूया. तात्काळ माझ्या मोबाईल मधील प्रमुख News Chanel व वर्तमानपत्राचे संपादक, तसेच काही रिपोर्टर व पत्रकारांचे ओळखीचे Mobile No होते ते शोधून काढले. त्यांना सुद्धा वरील SMS थोडा Edit करून Forward केला. पाहूया काही होऊ शकले तर. त्यानंतर बराच वेळ कोणाचाच Reply आला नाही, पण मनाशी म्हटले 'होईल काहीतरी, आपण प्रयत्न केले तर, नक्कीच होईल काहीतरी.'
थोड्या वेळाने मोबाईल SMS ची Ringtone वाजली. एका मराठी वर्तमानपत्राच्या प्रमुख संपादकांचा तो Reply SMS होता. त्यात लिहिले होते "Will Try"
तो SMS पाहून मी मनाशीच हसलो 'इतक्या मोठ्या वर्तमानपत्रात थोडी पण जागा नाही का त्यांच्याकडे'. त्यावेळी मनातल्या मनात हसताना माझे डोळे थोडे पाणवले होते. पुन्हा विचार केला 'उल्हास, इतका नकारात्मक नको होऊस. तुझ्या ताबा क्षेत्रात काय ते पहा आणि ते शक्य तितक्या प्रामाणिकपणे तू ते कर.
तुझ्याकडे पण एक माध्यम आहे फेसबूकचे. त्या माध्यमातून तू स्वतः ते कर, जे त्यांना तू सुचवत होतास.'
पुढे थोडा आणखी विचार केला, जे जे सैनिक देशासाठी शहीद झाले ते कुठे राहत होते (कमीत कमी महाराष्ट्रातील, मुबईतील), त्यांच्या घरी कोण कोण असते? त्यांचे कुटुंब सध्या काय करत आहे? कदाचित एका शहीदाचे कुटुंब तुझ्या शहरातच असेल? तुझ्या घराजवळच असेल? महाराष्ट्रात तू जिथे पोहचू शकतो, अशा भागात असेल? कमीत कमी त्यांना आपण भेटू शकतो. त्यांचे सुख दुख वाटू शकतो. त्यांना एक Thank You चे ग्रीटिंग पाठवू शकतो.
मित्रांनो व मैत्रिणींनो, आपण आपल्या रोजच्या जीवनातून थोडा मोकळा वेळ काढून हे आपण नक्कीच करू शकतो.
इथे मी खाली एक व्हिडियो क्लिप शेयर करत आहे. तो व्हिडियो आहे सैनिकांसाठी काम करणाऱ्या 'अनुराधा प्रभुदेसाई' Mam यांचा. तो आवर्जून पहा.
माझ्या 'बाराखडी दिल से' च्या कार्यक्रमातही मी त्यांना बोलाविले होते. मी इथे त्यांचा मोबाईल 9224298389 हा नं शेयर करत आहे. 'अनुराधा प्रभुदेसाई' Mam ते सैनिकांसाठी खूप छान उपक्रम राबिवतात. त्यांच्या संपर्कात येउन तुम्ही व मी नक्कीच काहीतरी करू शकतो. त्यांना आवर्जून संपर्क साधा.
मित्रांनो आणि मैत्रिणींनो, तुम्हाला व मला स्वतःला देखील या निम्मित्ताने मी एक आवाहन करतो. 'देशासाठी, आपल्या सैनिकांसाठी तुम्ही आम्ही १० मिनिटे वेळ काढू शकतो का?"
हा सदर लेख माझ्या या फेसबुक प्रोफाईल टाइमलाईन https://www.facebook.com/ulhaas.kotkar वर पोस्ट केला आहे. त्या लेखा सोबत शेवटी काही फोटो जोडले आहेत. जे फोटो पाहून मी स्वतः खूप हेलावलो होतो... तुम्हीही पहा व शक्य तितका या लेखाचा प्रसार करा.
त्या फोटो मधील एक फोटो आहे, शहीद Flt Lt Ronald Serrao यांच्या पत्नीचा व इतर जे फोटो आहेत, शहीद 'कुंडलिक माने' यांच्या अंतयात्रेचा.
शेवटी फक्त इतकेच म्हणायचे आहे, "जरा याद करो कुर्बानी …"
आपला -
उल्हास दिल से
लेखन, संकलन व शब्दांकन : -
by उल्हास कोटकर
Mobile : 9987945725 & 9821033736
WhatsApp : 9821033736
(प्रमुख व संस्थापक : बाराखडी दिल से, संभाषण चातुर्य, व्यक्तिमत्व विकास व व्यावसायिक व्यवस्थापन कोच, मोटिव्हेशनल वक्ता, प्रेरक लेखक, सोशल मिडिया मार्केटिंग प्रशिक्षक, INSPIRATIONAL & BUSINESS Talks इव्हेंट्स आयोजक)
उल्हास कोटकर फेसबुक टाइमलाईन प्रोफाईल -
उल्हास कोटकर फेसबुक पेज -
-----------------
फेसबुक बाराखडी टाइमलाईन प्रोफाईल
फेसबुक बाराखडी पेज -
-----------------
